بیماری آلزایمر یک بیماری مغزی پیش‌رونده و غیر قابل برگشت است. این بیماری دو علامت شایع دارد که عبارتند از سردرگمی و از دست دادن حافظه. بیماری آلزایمر به مرور باعث می‌شود قدرت تفکر و حافظه به حدی کاهش یابد که حتی انجام کارهای ساده نیز برای فرد دشوار و یا غیرممکن شوند. در نهایت، این بیماری می‌تواند باعث شود که فرد توانایی خود را برای پاسخ به محیط اطراف از دست بدهد، برای مثال قادر به انجام مکالمه هم نباشد. علائم آلزایمر را باید شناخت و برای درمان آن اقدام کرد. در این مقاله از تریتا بررسی می‌کنیم که بیماری آلزایمر چیست؟ و علائم درمان آلزایمر به چه صورت است. با ما همراه باشید.
آلزایمر شایع‌ترین علت جنون در سالمندان است. انجمن آلزایمر آمریکا گزارش می‌کند که چیزی بین ۶۰ تا ۸۰ درصد جنون، از بیماری آلزایمر ناشی می‌شود. طبق گزارش‌های مرکز کنترل و پیش‌گیری از بیماری‌ها در آمریکا (CDC)، بیماری آلزایمر پنجمین علت مرگ و میر در بزرگسالان بالای ۶۵ سال است. در حالی که هیچ درمان مطلقی برای آلزایمر وجود ندارد، با این حال درمان‌هایی در دسترس هستند که می‌توانند به کاهش سرعت پیشرفت بیماری کمک کنند. درمان‌های رفتاری و دارویی نیز می‌توانند به افراد کمک کنند تا با نشانه‌های بیماری کنار بیایند.
علائم بیماری آلزایمر چیست؟
رایج‌ترین نشانه‌ای که افراد به مرور زمان متوجه آن می‌شوند، دشواری در به یاد آوردن اطلاعات جدید است. این نشانه ممکن است در ابتدا نامحسوس باشد و ممکن است افراد در ابتدا آن را به عنوان فراموشی و یا زوال حافظه مربوط به سن، طبیعی قلمداد کنند. به دلیل ماهیت پیش‌رونده بیماری آلزایمر، این فراموشی در نهایت برجسته‌تر خواهد شد و ممکن است افرادی که به این مشکل دچار می‌شوند، مشکلات حافظه شدیدتر و همچنین علائم دیگری را از خود بروز دهند. از جمله:
- تغییر در رفتار و شخصیت
- سردرگمی
- دشواری در صحبت کردن
- دسواری در انجام کارهای چند مرحله‌ای
- گمراهی و بلاتکلیفی
- تغییر در وضعیت روحی
- مشکل در به یاد آوردن رویدادها، زمان و مکان‌ها
- شک و تردید
- تکرار کردن سوالات
- اختلال در خواب
- اختلال در بلع
- مشکل در شناختن خانواده و دوستان
- اختلال در راه رفتن
- سرگردانی یا گم شدن
مراحل بیماری آلزایمر چیست؟
در حالی که نشانه‌های این بیماری می‌توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند، پیشرفت بیماری معمولا از الگویی پیروی می‌کند که می‌تواند به سه مرحله کلی تقسیم شود.
مرحله اولیه
در طول مرحله اولیه بیماری، افراد علائم خفیف آلزایمر را تجربه می‌کنند اما اغلب به طور مستقل عمل کرده و زندگی می‌کنند. در این مرحله، در حالی که افراد به زندگی معمول خود ادامه می‌دهند و به امور خود مشغول هستند، ممکن است لغزش‌های حافظه‌ای داشته باشند که به یاد آوردن کلمات، نام‌ها، مکان‌ها و چیزهای روزمره را دشوار می‌کند. برخی از علائمی که فرد ممکن است در این مرحله تجربه کند عبارتند از:
- دشواری در سازماندهی و برنامه‌ریزی کارها
- دشواری در به خاطر سپردن قرارها
- فراموش کردن سلسله مراحل مورد نیاز برای تکمیل یک کار
- فراموش کردن مکالمات اخیر و یا مطالبی که به تازگی آموخته شده‌اند.
- جا گذاشتن یا گم کردن وسایل
- مشکل در به یاد آوردن کلمه مناسب برای توصیف چیزی
- مشکل در ارزیابی مدت زمان مورد نیاز برای به پایان رساندن یک کار
مرحله میانی
این مرحله از بیماری معمولا طولانی‌تر از مراحل دیگر است. در طی این مرحله، علائم به تدریج بدتر می‌شوند. خاطرات، از جمله خاطرات بلند مدت، شروع به زوال می‌کنند. تغییرات رفتاری و احساسی نیز رایج هستند. افراد ممکن است ناامیدی، اضطراب و بی‌قراری را تجربه کنند. در این مرحله کار کردن برای افراد مبتلا، به طور فزاینده‌ای دشوار می‌شود و آن‌ها برای انجام کارهای روزمره خود نیز به کمک دیگران وابسته می‌شوند. در مرحله متوسط بیماری آلزایمر، مبتلایان نشانه‌هایی از خود نشان می‌دهند. مانند:
- دشواری در برخی از فعالیت‌های عادی روزانه از جمله مراقبت از خود
- افزایش سردرگمی
- افزایش از دست دادن حافظه
- بدگمانی به دوستان، خانواده
- هذیان‌کویی
- قضاوت‌های ضعیف نسبت به مسائل
مرحله پایانی
در طی مراحل پایانی بیماری آلزایمر، عملکرد ذهنی به حدی کاهش می‌یابد که تاثیر جدی بر عملکرد جسمی به جای می‌گذارد. در این مرحله، افراد توانایی صحبت کردن و انجام حرکات را از دست می‌دهند و به مراقبت و کمک بیست و چهار ساعته نیاز دارند. علائم این مرحله عبارتند از:
- مشکل یا ناتوانی در راه رفتن بدون کمک
- مشکل یا ناتوانی در بلعیدن
- فقدان آگاهی از محیط اطراف
- ممکن است نتوانند بدون کمک سر خود را بلند کنند یا بالا نگه دارند.
- ناتوانی در کنترل عملکرد مثانه و روده
با توجه به گفته‌های انجمن آلزایمر، فرد مبتلا به این بیماری، به طور متوسط چهار تا هشت سال پس از تشخیص بیماری خود زندگی می‌کند، اما این عدد بسته به عوامل تاثیرگذار، می‌تواند متفاوت باشد و ممکن است افراد ۲۰ سال یا حتی بیشتر پس از تشخیص داده شدن بیماری خود زندگی کنند.
راه تشخیص بیماری آلزایمر چیست؟ | شناخت علائم و اقدام برای درمان
هنوز هیچ تست ساده و مستقلی وجود ندارد که بتواند به طور قطعی نشان دهد که یک فرد به آلزایمر دچار شده است. برای کمک به تشخیص این بیماری از چندین آزمایش شامل آزمایش‌های نورولوژیک و تصویربرداری مغز استفاده می‌شود. همچنین مهم است که عوامل دیگری که ممکن است باعث علائم مشابه با این وضعیت شوند را رد کنیم. از این جهت، معمولا پزشک شما، با انجام یک معاینه فیزیکی و بررسی فشار خون و گرفتن یک آزمون از وضعیت روانی شما، کار خود را آغاز می‌کند
آزمون وضعیت روانی، برای بررسی حافظه کوتاه مدت و بلند مدت فرد به کار می‌رود. ممکن است از بیمار خواسته شود که بگوید آن روز، کدام یکی از روزهای هفته است و یا یک لیست کوتاه از کلمات را به خاطر بسپارد. همچنین در مورد سابقه پزشکی فرد، اطلاعاتی کسب می‌شود و سوالاتی در مورد وضعیت سلامت در گذشته و نیز نوع علائمی که در حال حاضر وجود دارند، پرسیده می‌شود. علاوه بر مواردی که گفته شد، ممکن است یک معاینه عصبی هم برای بررسی چیزهایی مانند صحبت کردن، تونوس ماهیچه‌ای و رفلکس‌ها انجام شود. این تست برای رد سایر مواردی مانند سکته یا عفونت به کار می‌رود. انواع دیگری از تست‌ها که ممکن است مورد استفاده قرار گیرند عبارتند از:
- تصویربرداری از مغز برای یافتن تغییرات فیزیکی و ناهنجاری‌ها در مغز و فعالیت مغز. آزمایش‌های تصویربرداری مواردی مانند سی تی اسکن (CT)، تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) و توموگرافی با گسیل پوزیترون (PET) می‌باشند.
- برای یافتن پروتئین‌های آمیلوئید و تاو، پونکسیون کمری انجام می‌شود.
- تست‌های وضعیت روانی برای بررسی مواردی مانند توانایی‌های گفتاری، حافظه و حل مساله.
- تست‌های عصب روان‌شناختی برای ارزیابی توانایی‌هایی مانند حافظه، استدلال، توجه و ثبات عاطفی.
علت بیماری آلزایمر چیست؟
بیماری آلزایمر با ایجاد تغییراتی خاص در مغز تشخیص داده می‌شود که در درجه اول، تجمع غیرطبیعی انواع خاصی از پروتئین‌ها است. همان طور که افزایش غیرطبیعی پروتئین‌ها منجر به گره‌های تاو و پلاک‌های آمیلوئید می‌شود، نورون‌های سالم قبلی از کار می‌افتند و ارتباطات خود را با نورون‌های دیگر از دست می‌دهند و در نهایت می‌میرند. بسیاری از این تغییرات در مغز حداقل یک دهه یا بیشتر قبل از ظهور اولین نشانه‌های بیماری رخ می‌دهند. هنوز دلایل دقیق این تغییرات در مغز کاملا مشخص نیست اما برخی معتقدند که ترکیبی از عوامل مربوط به سن، ژنتیک، محیط و سبک زندگی می‌توانند در ایجاد بیماری آلزایمر نقش داشته باشند.
مغز انسان شامل میلیاردها سلول عصبی است که با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند تا طیفی از وظایف از جمله فکر کردن و به خاطر سپردن را انجام دهند. وقتی پروتئین‌ها در مغز رشد می‌کنند، با توانایی این سلول‌های مغز برای عمل کردن، تداخل می‌کنند و به طور پیش‌رونده باعث مرگ این سلول‌ها می‌شوند. همانطور که مرگِ سلول‌های بیشتری تداوم پیدا می‌کند، علائمی می‌شود که افراد مبتلا به بیماری آلزایمر تجربه می‌کنند، پیشروی کرده و بدتر می‌شوند.
عوامل خطرساز بیماری آلزایمر چیست؟
عواملی که ممکن است در شروع این شرایط نقش داشته باشند عبارتند از:
- سن: بالا رفتن سن، شایع‌ترین عامل خطر برای ایجاد بیماری آلزایمر است. طبق گزارش موسسه ملی پیری، تقریبا یک سوم افراد بالای ۸۵ سال این بیماری را دارند.
- اضافه وزن: اضافه وزن به طور قابل‌توجهی می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. تحقیقات نشان می‌دهد که داشتن شاخص توده بدنی (BMI) بالاتر از ۳۰ می‌تواند احتمال دچار شدن شما به آلزایمر را تا سه برابر بیشتر افزایش دهد.
- ناهنجاری‌های مغزی: افرادی که ناهنجاری‌های مغزی مشخصی دارند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری آلزایمر هستند. این ناهنجاری‌ها مربوط به حضور خوشه‌هایی از پروتئین‌ها در مغز است که به عنوان پلاک و گره شناخته می‌شوند.
- سابقه خانوادگی: داشتن سابقه خانوادگی از این بیماری ممکن است خطر پیشرفت آن را نیز افزایش دهد.
- وضعیت سلامت: فشار خون بالا، کلسترول بالا، دیابت و مصرف سیگار نیز با افزایش خطر ابتلا به این بیماری در ارتباط هستند.
- عوامل مربوط سبک زندگی: عواملی مانند فعالیت فیزیکی پایین، مشارکت اجتماعی، خواب ضعیف و عادات غذایی با خطر بالاتر، بها پیشرفت بیماری آلزایمر در ارتباط هستند.
- درگیری ذهنی: فعالیت‌های ذهنی می‌توانند در نحوه ابتلا به آلزایمر نقش داشته باشند. با این حال، انجام کارهایی مثل رفتن به مدرسه، یادگیری چیزهای جدید، کارهای چالش برانگیز ذهنی و مشغول ماندن ذهنی ممکن است اثر حفاظتی در برابر این بیماری داشته باشد.
- جنسیت: نرخ شیوع این بیماری نشان می‌دهد که زنان نسبت به مردان، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آلزایمر هستند. تحقیقات نشان داده است که خطر ابتلای زنان ببه بیماری آلزایمر حدود ۱.۵ تا ۳ برابر بیشتر از مردان است. این ممکن است تا حدی به خاطر این واقعیت باشد که زنان بیشتر از مردان زندگی می‌کنند.
برآوردها حاکی از آن است که حدود ۵.۷ میلیون بزرگ‌سال بالای ۶۵ سال در سال ۲۰۱۸ با بیماری آلزایمر درگیر هستند.
انواع بیماری آلزایمر کدامند؟
دو نوع آلزایمر وجود دارد. هر کدام از آن‌ها با توجه به سنی که در آن علائم بیماری بروز پیدا می‌کنند، شناخته می‌شود.
آلزایمر زودهنگام
در این نوع، ممکن است علائم وقتی ظاهر شوند که فرد در دهه ۳۰، ۴۰ یا ۵۰ زندگی خود باشد. با اینکه بیماری آلزایمر، اغلب به عنوان چیزی تلقی می‌شود که تنها در سنین پیری اتفاق می‌افتد، اما گاهی اوقات می‌تواند بر جوانان تاثیر بگذارد، اگرچه چنین اتفاقی، بسیار کم‌تر شایع است. مشخص نیست که دقیقا چه چیزی باعث شروع زودهنگام آلزایمر می‌شود، اما پزشکان بر این باورند که ممکن است به خاطر ژن نادری باشد که افراد به ارث می‌برند.
آلزایمر دیرهنگام
در این نوع از آلزایمر که بسیار شایع است، علائم در سن ۶۵ سالگی یا بالاتر ظاهر می‌شوند. این نوع از بیماری، احتمالا نتیجه‌ی ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و سبک زندگی است.
بیماری‌هایی که باعث علائم مشابه می‌شوند
لازم به ذکر است که در حالی که آلزایمر یکی از شایع‌ترین علل زوال عقل است، بیماری‌های دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند منجر به علائم مشابه شوند، مانند زوال عقل با اجسام لویی، جنون پیشانی گیجگاهی، HIV، بیماری هانتینگتون، بیماری پارکینسون و آسیب مغزی پس از سانحه.
راه بهبود علائم و درمان بیماری آلزایمر چیست؟
در حال حاضر، هیچ درمانی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد اما راهکارهایی وجود دارند که ممکن است به کند شدن پیشرفت بیماری کمک کنند و زندگی با این بیماری را قابل مدیریت‌تر سازند. درمانی که پزشک برای بیمار توصیه می‌کند به پیشرفت بیماری بستگی دارد. امروزه، داروهایی وجود دارند که می‌توانند زوال بالینی را کند کرده، علائم شناختی و علائم رفتاری آلزایمر را درمان کنند.
کاهش سرعت زوال بالینی
داروی آدوهلم، یک درمان داخل وریدی است که توسط اداره غذا و داروی آمریکا (FDA) برای درمان بیماری آلزایمر تایید شده است. این روش با هدف از بین بردن پلاک‌های آمیلوئید در مغز کار می‌کند. به گفته FDA، ازبین بردن این پلاک می‌تواند کاهش روند قدرت شناختی را کند سازد.
برخی از افرادی که آدوهلم را دریافت کردند، بهبود در توانایی‌های مربوط به گفتار و حافظه را تجربه کردند. برخی از آن‌ها به طور مستقل قادر به انجام وظایف بیشتری مانند کارهای خانه بودند. عوارض جانبی آدوهلم شامل میکروخونریزی (مقدار کمی خون در بافت مغز)، سیدرروز سطحی (آهن اضافی در مغز و نخاع)، سردرد، زمین خوردن، اسهال و تغییر حالات ذهنی مانند گیجی، هذیان و سردرگمی بوده است. سایر عوارض جانبی بالقوه، ناهنجاری‌های تصویربرداری مرتبط با آمیلوئید (ARIA) هستند که شامل تورم موقت مغز است و ممکن است علائم دیگری مثل سردرد، تهوع، استفراغ، لرزش، تغییر در گسترهی بینایی و اختلال در راه رفتن را به همراه داشته باشد.
بهبود علائم شناختی و درمان آلزایمر
«مهار کننده‌های کولین استراز» برای افزایش میزان یک انتقال دهنده عصبی به نام «استیل کولین» به کار می‌روند. کاهش سطح استیل کولین می‌تواند باعث ایجاد برخی از علائم آلزایمر باشد. بنابراین افزایش سطح این انتقال دهنده‌ی شیمیایی در مغز، می‌تواند به حافظه کمک کند. این داروها از کاهش عملکرد شناختی که آلزایمر باعث آن‌ها می‌شوند، جلوگیری نمی‌کنند اما می‌توانند به کم کردن علائم مربوط به حافظه، زبان، تفکر و قضاوت برای مدت زمان مشخصی کمک کنند. رایج‌ترین داروهای تجویز شده در این رابطه عبارتند از:
- رزادینه (گالانتآمین): برای درمان آلزایمر خفیف تا متوسط کاربرد دارد.
- دونپزیل: برای درمان تمام مراحل آلزایمر به کار می‌رود.
- ریواستیگمین: برای درمان سطوح خفیف جنون در بیماری پارکینسون و همچنین آلزایمر کاربرد دارد.
عوارض جانبی این داروها می‌تواند تهوع و استفراغ، کاهش اشتها و افزایش دفعات حرکات روده باشد.
- تنظیم‌کننده‌های گلوتامات نیز برای درمان علائم شناختی به کار می‌روند. آن‌ها یک پیام‌رسان شیمیایی را در مغز تنظیم می‌کنند که می‌تواند حافظه، توجه، توانایی استدلال، زبان و توانایی انجام وظایف ساده را بهبود بخشد.
- نمانتین هم یک تنظیم‌کننده گلوتامات است که برای درمان آلزایمر متوسط تا شدید تایید شده است. هر پزشک ممکن است ترکیبی از مهار کننده‌های کولین استراز و تنظیم‌کننده گلوتامات را برای بیمار تجویز کند.
- نامزاریک (دونپزیل و مانتین) هم برای درمان آلزایمر متوسط تا شدید تایید شده است. عوارض جانبی آن هم می‌تواند تهوع، استفراغ، کاهش اشتها، افزایش دفعات حرکات روده، سردرد، یبوست، گیجی و سرگیجه باشد.
بهبود علائم رفتاری و درمان آلزایمر
تغییرات رفتاری زیادی به سبب بیماری آلزایمر دچار می‌شود. در حال حاضر بلسومرا(Belsomra)، برای درمان بی‌خوابی به ویژه در افراد مبتلا به سطح خفیف تا متوسط آلزایمر مورد تایید قرار گرفته است. عوارض جانبی این دارو، اختلال هوشیاری و هماهنگی حرکتی، بدتر شدن افسردگی یا افکار خودکشی، راه رفتن در خواب، فلج خواب، و اختلال در عملکرد تنفسی است.
داروهای کنونی برای درمان بیماری آلزایمر بر روی کند کردن روند پیشرفت و کاهش علائم شرایط موجود تمرکز دارند. محققان هنوز در حال تلاش برای توسعه درمان‌هایی در آینده هستند که می‌تواند پیشرفت بیماری آلزایمر را در افراد مبتلا به آن متوقف سازد یا سرعت آن را کاهش دهد.
راه کنار آمدن با بیماری در حین کاهش علائم و درمان آلزایمر چیست؟
تشخیص آلزایمر می‌تواند هم برای فردی که این بیماری را دارد و هم برای عزیزانشان استرس‌زا باشد. علاوه بر درمان‌های دارویی، تغییراتی در سبک زندگی و استراتژی‌های رفتاری‌ای نیز وجود دارند که می‌توانند به افراد کمک کنند تا این وضعیت را همانطور که پیش می‌رود مدیریت کنند.
- انتظار چالش‌ها را داشته باشید: سعی کنید وقتی فرد مبتلا به این بیماری چیزی را فراموش می‌کند و یا چیزی را بد می‌فهمد، ناامید نشوید. تا جایی که می‌توانید بر واضح بودن حرف‌هایتان تمرکز کنید، حواس‌پرتی‌ها را حذف کنید و در صورت نیاز همه چیز را تکرار کنید.
- بر ایمنی تمرکز کنید: همانطور که بیماری آلزایمر پیشرفت می‌کند، ممکن است بیمار با خطراتی روبرو شود که شما انتظارش را ندارید. در این شرایط، حتی فعالیت‌های عادی روزانه هم می‌توانند به خطر همراه شوند. بنابراین باید بر ایمن نگه داشتن محیط بر اساس سطح فعلی عملکرد بیمار تمرکز کنید. این کار ممکن است شامل حذف اشیا تیز و قفل نگه داشتن درها و پنجره‌ها برای جلوگیری از گم شدن غیر منتظره‌ی وی باشد.
- دنبال دلایل رفتارهای بیمار باشید: در برخی موارد، اگر یکی از نیازهای بیمار برآورده نشده باشد، ممکن است وی با هیجان یا اضطراب عمل کند اما قادر به برقراری ارتباط برای ابراز نیاز خود نیست. زمانی که چنین رفتارهایی بروز می‌کنند، سعی کنید دلایلی که سبب بروز این رفتارها شده‌اند را پیدا کنید.
علل احساسی از دست دادن حافظه و آلزایمر چیست؟
در حالی که آلزایمر و دیگر انواع جنون علت بسیاری از موارد از دست دادن حافظه هستند، عوامل غیر دائمی دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند باعث از دست دادن حافظه شوند. بهتر است آن‌ها را بشناسید تا آن‌ها را با بیماری آلزایمر اشتباه نگیرید.
از آن جا که ذهن و بدن ما به هم مرتبط هستند و بر یکدیگر تاثیر می‌گذارند، احساسات و افکار ما می‌توانند بر عملکرد مغز ما تاثیر داشته باشند. انرژی‌ای که مغز برای مقابله با احساسات خاص و یا استرس زندگی مصرف می‌کند، می‌تواند در ذخیره‌سازی و یا به خاطر سپردن جزئیات و رویدادها مصرف شود. اغلب اوقات، محرک‌های احساسی از دست دادن حافظه را می توان با پشتیبانی، مشاوره و تغییرات سبک زندگی بهبود بخشید. حتی آگاه بودن و محدود کردن قرار گرفتن در معرض چیزهایی که استرس را افزایش می‌دهند نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد.
استرس
استرس بیش از حد می‌تواند ذهن ما را بیش از حد تحت فشار قرار دهد و باعث حواس‌پرتی شود. استرس کوتاه‌مدت و حاد می‌تواند مشکل حافظه لحظه‌ای را تحریک کند، در حالی که استرس مزمن و طولانی‌مدت می‌تواند زوال عقل را افزایش دهد. از این رو، مدیریت استرس یک استراتژی مهم برای حفظ کیفیت زندگی و بهبود سلامت بدن و مغز است.
از این جا می‌توانید به مقاله‌ی تریتا در مورد ماهیت استرس و همچنین مقاله‌ی تریتا در مورد درمان استرس دسترسی باشید.
افسردگی
افسردگی می‌تواند ذهن شما را کند سازد و باعث عدم علاقه به محیط اطراف شود که حافظه، تمرکز و آگاهی از آن رنج می‌برند. در این حالت ممکن است ذهن و احساسات شما به قدری سنجیده شوند که شما قادر به توجه به آنچه در حال رخ دادن در اطراف‌تان است، نباشید. در نتیجه، به یاد آوردن چیزی که به آن توجه نمی‌کنید دشوار است. افسردگی همچنین می‌تواند مشکلاتی را برای خواب ایجاد کند که به یاد آوردن اطلاعات را سخت‌تر می‌کند. شبه جنون اصطلاحی است که ترکیب از دست دادن حافظه و افسردگی را توصیف می‌کند. اگر فکر می‌کنید که دچار زوال عقل کاذب هستید، تست شناختی می‌تواند در اطمینان دادن به شما و رد کردن زوال عقل، مفید واقع شود.
از این جا می‌توانید به مقاله‌ی تریتا در مورد افسردگی و درمان آن دسترسی باشید.
اضطراب
اگر با این که جواب سوال‌های امتحان خود را می‌دانستید اما برگه‌ی امتحان‌تان را سفید تحویل داده‌اید، علت این موضوع می‌تواند اضطراب باشد. شناسایی و درمان اضطراب می‌تواند به طور قابل‌توجهی کیفیت زندگی و احتمالا حافظه را بهبود بخشد.
غم
غم و اندوه، انرژی فیزیکی و عاطفی زیادی را نیاز دارد و می‌تواند توانایی ما برای تمرکز بر رویدادها و افراد اطراف‌مان را کاهش دهد. در نتیجه، ممکن است حافظه آسیب ببیند. اندوه می‌تواند مشابه افسردگی باشد اما اغلب با یادآوری یک وضعیت خاص و یا از دست دادن عزیزان تحریک می‌شود، در حالی که افسردگی می‌تواند بدون علت خاصی به وجود بیاید. برای سپری شدن غم و اندوه عمیق، نیاز به زمان است. وقتی غم و اندوه را تجربه می‌کنید هم از نظر جسمی و هم از نظر ذهنی احساس خستگی خواهید کرد. گروه‌های مشاوره و حمایت فردی می‌توانند به شما کمک کنند تا به طور موثر با غم و اندوه کنار بیایید.
علل فیزیکی و بالینی از دست دادن حافظه و آلزایمر چیست؟
خستگی و محرومیت از خواب
فواید داشتن خواب خوب بسیار زیاد است. از جمله افزایش وزن کم‌تر، انرژی بیشتر و توانایی واضح‌تر فکر کردن. خستگی ناشی از نداشتن خواب خوب و کافی بر حافظه و یادگیری تاثیر می‌گذارد.
از این جا می‌توانید به مقاله‌ی تریتا در مورد اهمیت خواب و تاثیر آن بر مغز دسترسی باشید.
ضربه و آسیب سر
ضربه مغزی و آسیب‌های ناشی از ضربه مغزی می‌توانند باعث اختلال در حافظه کوتاه مدت شوند، اما برخی تحقیقات دریافته‌اند که آن‌ها می‌توانند احتمال ابتلا به زوال عقل را در طول سال‌ها افزایش دهند. دقت کنید که در هنگام بازی ورزشی کارهایی مانند پوشیدن کلاه ایمنی و سربند محافظ را انجام دهید و یا اگر دچار ضربه مغزی شده‌اید، مهم است که اجازه دهید سر شما قبل از بازگشت به فعالیت‌های منظم و شرکت در ورزش به طور کامل التیام یابد. در مورد هر گونه مشکل سردرد و تمرکز پس از ضربه سر با پزشک خود صحبت کنید.
کمبود ویتامین B۱۲
ویتامین B۱۲ یک ویتامین بسیار مهم است. در بسیار از کیس‌های از دست دادن حافظه، کمبود ویتامین B۱۲ منجر به علائمی شده است که با جنون اشتباه گرفته شده‌اند. به محض دریافت ویتامین B۱۲ کافی، این علائم ممکن است در برخی افراد بهبود یافته و حتی حل شوند.
مشکلات غده‌ی تیرویید
کم‌کاری و پرکاری تیروئید می‌توانند باعث مشکلات شناختی مانند از دست دادن حافظه و مه مغزی شوند. اگر متوجه کندی حافظه شده‌اید و یا به یاد آوردن اطلاعات برای‌تان سخت‌تر شده است، این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید. اگر علائم دیگری از مشکلات تیروئید را تجربه می‌کنید، شاید بهتر باشد عملکرد غده‌ی تیروئید شما بررسی شود. به هر جهت، درمان مشکلات تیروئید می‌تواند حافظه و تمرکز افراد را بهبود ببخشد.
اختلالات کلیه
وقتی کلیه‌ها خوب کار نمی‌کنند، تجمع مواد زائد می‌تواند بر عملکرد مغز تاثیر بگذارد. علاوه بر این، مطالعات منتشر شده در سال ۲۰۱۷ نشان داده‌اند که افراد مبتلا به آلبومینوری (حضور پروتئین آلبومین در ادرار)، در معرض خطر بیشتری برای دچار شدن به اختلال در حافظه و شناخت هستند.
اختلالات کبد
بیماری‌های کبد مانند هپاتیت می‌توانند باعث آزاد شدن سموم در جریان خون شوند که می‌تواند بر عملکرد مغز تاثیر بگذارد. «انسفالوپاتی کبدی»، یک اختلال مغزی مرتبط است که می‌تواند از مشکلات جدی کبد ناشی شود. اگر مشکلات کبدی دارید و متوجه برخی از مشکلات در حافظه و فکر کردن شده‌اید، حتما این را به پزشک خود گزارش دهید تا تشخیص و درمان سریع آن را انجام دهد.
کهولت سن
با افزایش سن افراد، پردازش شناختی به طور کلی کند می‌شود و ممکن است توانایی حافظه کمی کاهش یابد. برای مثال، یک فرد مسن سالم هنوز می‌تواند اطلاعات را حفظ کند، اما احتمالا این کار برای وی، به آسانی کودکان یا بزرگسالان جوان نخواهد بود.
یائسگی
همانند بارداری، تغییرات هورمونی در یائسگی می‌توانند باعث ایجاد آشفتگی در فرآیندهای فکری و اختلال در خواب شوند که بر فرآیندهای شناختی افراد نیز تاثیر می‌گذارد. برخی پزشکان، مکمل‌های هورمونی و یا درمان‌های دیگر را برای رفع علائم یائسگی تجویز می‌کنند.
عفونت
عفونت‌هایی مثل ذات‌الریه و یا عفونت دستگاه ادراری، به خصوص در افراد مسن و افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن می‌توانند باعث فراموشی شوند. برای برخی افراد، تغییر ناگهانی در توانایی‌های ذهنی تنها یکی از علائم ظاهری عفونت است. اگر دچار این عفونت‌ها هستید، این علائم را فورا به پزشک گزارش دهید. زیرا اغلب اوقات، درمان مناسب می‌تواند به بازگرداندن عملکرد طبیعی حافظه کمک کند.
سکته مغزی
سکته مغزی می‌تواند به طور قابل‌توجهی بر عملکرد مغز تاثیر بگذارد. گاهی اوقات، از دست دادن حافظه مربوط به یک سکته دائمی است اما گاهی اوقات عملکرد شناختی با بهبود وضعیت مغز، بهتر می‌شود.
تومورهای مغزی
تومورهای مغزی می‌توانند باعث سردرد و مشکلات فیزیکی شوند اما گاهی اوقات می‌توانند بر حافظه و شخصیت ما تاثیر بگذارند. بسته به شدت و نوع تومور، پیگیری درمان می‌تواند این به بهبود علائم و درمان آلزایمر و برگشتن حافظه کمک کند.
از این جا می‌توانید به مقاله‌ی تریتا در مورد تومورهای مغزی دسترسی باشید.
